Lieve
Twittervriendinnen en -vrienden,
Het
is mooi geweest!
Dit
is mijn laatste tweet en omdat ik iets meer dan 260 tekens nodig heb om te
zeggen wat ik te zeggen heb, doe ik het op deze manier.
In
2011 begon @BeatrixRegina als grap. Ik wilde kijken hoe lang het duurde voor
een vriend het account zou ontdekken en gaan volgen. Toen dat relatief snel
gebeurde had ik ook bijna 1000 volgers. Mijn volgende doel was om die mijlpaal
te behalen. Toen dat gebeurd was, was ik zo verknocht geraakt aan het account
dat ik niet meer gestopt ben. Maar het is dus nooit mijn bedoeling geweest het account
te laten uitgroeien tot wat het vandaag is.
Ik
vond het heerlijk om Beatrix in vervreemdende situaties te plaatsen. Een
koningin is ook maar een mens van vlees en bloed, maar door haar ambt is zij
een soort sprookjesfiguur geworden, wonend in een paleis en rijdend in een
gouden koets. Je kunt je niet voorstellen dat ze op zondagmiddag nog snel even
naar de Albert Heijn in het dorp fietst om daar wat boodschappen te doen, laat
staan dat ze aan de kassa ruzie krijgt over de ovenzegels. En toch was het die
kant van de koningin en later de prinses die ik wilde laten zien. Misschien heb
ik daar uiteindelijk wel het meest van alles plezier om gehad.
Toen
koningin Beatrix in 2013 afstand deed van de troon vond ik dat een mooi moment
om te stoppen met het account, maar de nieuwe situatie van de prinses bood ook
aanknopingspunten voor een humoristisch vervolg. Want hoe zou haar leven verlopen
nu ze niet meer de knellende kroon hoefde te dragen? Waar @Koningin_NL een
geslachts- én gedaanteverandering onderging en @Koning_NL werd, zo veranderde @BeatrixRegina
in @BeatrixPrinses. De prinses begon een nieuw, tweede leven op Twitter, wonend
op Drakensteyn, met Lakei Piet en een hond die verder buiten de schijnwerpers
bleef.
Vandaag
werd de prinses 80. Ik vind dat een mooi moment om te stoppen. In de bijna 7
jaar dat ik in de huid van de koningin en later de prinses kroop heb ik dat
altijd gedaan om een lach op te wekken. "Humor overwint alles!" heeft
altijd prominent in mijn profieltekst gestaan. Het is nooit mijn bedoeling
geweest om te kwetsen of mensen onheus te bejegenen. Maar humor is niet
universeel en dus is wat de één heel erg leuk vindt voor de ander helemaal niet
grappig. Een van de drijvende krachten van humor is het de spot drijven met van
alles en nog wat. Zit je als lezer op dezelfde lijn als de grappenmaker, dan
zul je hartelijk lachen. Ben je het niet met de grappenmaker eens dan kan humor
ook schuren of zelfs pijn doen of boos maken. Helaas is Twitter de laatste
jaren steeds meer een toneel van kwetsers en gekwetsten geworden. Ik heb het
altijd als een groot voorrecht en een enorme uitdaging gezien op dat toneel te
blijven acteren, te balanceren, de lach te zoeken, en mijn eigen stem te laten
doorklinken in de twitterende vingers van de prinses. Ik heb de dingen benoemd
en bespot die voor mij belangrijk waren. Ik heb geprobeerd me zo veel mogelijk
afzijdig te houden van de politiek (dat is niet helemaal gelukt) en veel van de
voorkeuren van de prinses (op werkelijk allerlei gebieden) zijn de mijne. De
prinses die haar tweets de wereld in stuurde is steeds meer op mij gaan lijken
en steeds minder op de echte prinses Beatrix.
In
de afgelopen jaren zijn er regelmatig mensen geweest die heel graag wilden
weten wie er schuil ging 'achter de hoed'. Aan sommigen heb ik dat zelf
onthuld, anderen hebben het zelf ontdekt en weer anderen heb ik in het
ongewisse gelaten. Doordat ik steeds de interactie aanging met mijn volgers is
er met sommige van hen ook een bijzonder contact ontstaan. Twitter is als het
erop aankomt toch één grote familie, die veel hechter en liever is dan menigeen
denkt. Ik persoonlijk heb aan Twitter een paar van mijn beste vrienden
overgehouden. Dat zegt genoeg, denk ik. Twitter is soms net het echte leven en
lief en leed wordt volop gedeeld; ik vond het altijd lastig om me daar afzijdig
van te houden. Dus is er achter de schermen heel veel over en weer gegaan.
Laten we maar zeggen dat het in de geest van Beatrix was: betrokken en warm. Op
die momenten voelde het altijd gek dat ik me verschool achter mijn hoed. Dat
was soms echt moeilijk. De mensen voor wie ik mijn hoed heb afgezet, hebben me
altijd gerespecteerd en daar ben ik ze heel dankbaar voor.
Daarnaast
zijn er altijd een paar mensen geweest die het grappig vonden om iemand te
'outen'. Kennelijk is het leuk om bij toeval te ontdekken wie er schuilgaat
achter een parodie-account en dat vervolgens heel stoer te gaan lopen vertellen
aan wie het maar horen wil. "Kijk eens hoe stoer ik ben! Ik weet wie
Beatrix is!" Dat soort mensen vergelijk ik maar met de kinderachtige types
die het als kind al heel erg leuk vonden om aan hun jongere broertjes en zusjes
te verklikken dat Sinterklaas niet bestaat om er vervolgens aan toe te voegen
dat Zwarte Piet ook niet echt is en gespeeld wordt door Tante Leny.
Toen
vorig jaar het DIWMOTZ-boek werd gepresenteerd heb ik mijn schroom overwonnen,
mijn masker afgelegd en ben naar de presentatie gegaan. Ik denk dat iedereen
die daar die middag in oktober was nog steeds onder de indruk is van het enorme
warme bad dat die presentatie was. Allemaal twitteraars die niet langer alleen
maar een naam zijn, maar een gezicht krijgen, en een verhaal. Ik vond het
doodeng maar ook supergaaf om een aantal van jullie daar te ontmoeten en
eindelijk 'mezelf' te kunnen zijn, voor zover dat natuurlijk mogelijk is.
Misschien was die boekpresentatie ook wel de eerste voorzichtige voorbode van
de stap die ik vandaag zet. In ieder geval nam ik me eind vorig jaar voor dat
31 januari 2018, de 80e verjaardag van prinses Beatrix, mijn laatste dag op
Twitter zou zijn.
Ik
heb heel bewust de keuze gemaakt om mijn vertrek aan te kondigen. Niet vanwege
het dramatische effect – hoeveel twitteraars zijn er al niet met heel veel
bombarie vertrokken van Twitter en daarna teruggekeerd – maar ook om voor
mezelf deze periode echt af te sluiten. Het account blijft bestaan, ik zal het
nooit zelf verwijderen, maar er zullen geen nieuwe tweets meer geplaatst
worden.
En
ik geef toe: dat zal ook voor mij best lastig zijn, want ik vind weinig dingen
fijner dan op Twitter roepen wat ik vind.
Maar
ik verheug me ook op heel veel extra vrije tijd. Nooit meer snel naar huis
fietsen omdat Heel Holland Bakt gaat
beginnen en Twitter op mijn berichten zit te wachten. Nooit meer lange
Songfestival-avonden waarbij er productie gedraaid moet worden, terwijl de
volgende ochtend de wekker wel weer gewoon heel vroeg gaat. Nooit meer schelden
op de NPO-app omdat ik niet fatsoenlijk screenshots kan maken. Nooit meer
altijd en eeuwig drie gedachtepuntjes aan het einde van een bericht, als een
signatuur. Nooit meer…
Tijd
dus om nu eindelijk eens die roman te schrijven die al zo lang in de grondverf
staat. En tijd om nog meer te gaan fotograferen. Want dat zijn de dingen die ik
het liefst van alles doe: verhalen vertellen en fotograferen. Schrijven met
inkt en schrijven met licht. Alle avatars van Beatrix waren van mijn eigen
hand.
En
wie ik dan wel ben?
Ach,
dat doet er wat mij betreft nog altijd niet toe. Ik heb in ieder geval zeven
heel erg mooie jaren beleefd met de prinses. Maar vooral met jullie. En ik wil
jullie daar uit het diepst van mijn hart ontzettend voor bedanken. Het was een
enorm feest om samen met jullie te lachen om de krankzinnige wereld waarin we
leven. Ik wens jullie toe dat Twitter het warme bad blijft dat het voor mij –
ondanks alle uitwassen – toch altijd gebleven is.
Ik
realiseer me dat op deze manier weggaan heel abrupt is. Dus als er nog iets te
bespreken is, dan mag dat altijd via de DM. En wie weet, komen we elkaar dan
nog eens tegen in het echte leven. Daar verheug ik me op…
Heel
veel liefs en een dikke kus voor jullie allemaal,
Humor
overwint alles!
@BeatrixPrinses
